Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Δεν είμαι μαμά

Μάνα δε γεννιέσαι, γίνεσαι. Έτσι δε λένε?

Προσωπικά, η ρήση αυτή με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη αν και... μάλλον είναι ρήση μισή! Ναι, ναι! Μισή, καλά το διάβασες! Θα έπρεπε να ακολουθεί η πρόταση η οποία δηλώνει όλά αυτά που (επίσης) γίνεται μια γυναίκα αφού φέρει ένα παιδί στον κόσμο...

Εκτός από μαμά, ένα παιδί σου χαρίζει τη μαγική δύναμη του να διαβάζεις τη σκέψη...αφού πριν καλά καλά σαραντίσει, μπορείς και καταλαβαίνεις τι θέλει και ας μη βγαίνει από το στοματάκι του ούτε κιχ.

Ένα παιδί, σε κάνει γιατρό... αφού μπορείς να καταλάβεις ότι είναι άρρωστο, απλά και μόνο από τον τρόπο που (δεν) χαμογελά ή κάθεται θλιμμένο στον καναπέ, ενώ θα έπρεπε να σου έχει πάρει τ'αυτιά με την τσιριχτή του φωνή!

Ένα παιδί σε μετατρέπει σε υπερήρωα, αφού όλοι του οι φόβοι εξαφανίζονται τη στιγμή που θα το πάρεις αγκαλιά!

Ένα παιδί σε κάνει τον καλύτερο παραμυθά του κόσμου, αφού η φρουτόκρεμα δεν υπάρχει περίπτωση να φαγωθεί αν πρώτα ο σκίουρος Κουκούνος* (ένας κοκκινοτρίχης, χοντρός σκίουρος που αγαπά τα φρούτα) δε νικήσει τον (εκάστοτε) κακό που προσπαθεί να του φάει το...(εκάστοτε) φρούτο!!

Ένα παιδί ξυπνά τον εγγαστρίμυθο μέσα σου, αφού το αρνάκι, το σκυλάκι και το γουρουνάκι - οι καινούργιες μαριονέτες χεριού - δεν είναι δυνατόν να μιλάμε με τη φωνή  της μαμάς!

Ένα παιδί σε μεταμορφώνει σε Κοκό Σανέλ του πρετ α μπεμπέ (!) αφού η Πουπέ (η αγαπημένη πάνινη κούκλα χρειάζεται φόρεμα για να πάει στον χορό του πρίγκιπα) και η Μελίνα χρειάζεται ένα καινούργιο κουμπί για μάτι!

Ένα παιδί σε μεταμορφώνει, επίσης, σε Ντάβιντ Κόπερφιλντ, αφού ο λεκές από το αγαπημένο ρούχο εξαφανίστηκε δια μαγείας και μια απλή χαρτοπετσέτα μετατρέπεται σε πουγκάκι φαγητού.

Ένα παιδί σε "μυεί" στον κόσμο του Mommy Γκελντή, αφού εσύ που πριν δεν ήξερες να βράσεις ούτε αυγό, τώρα έχεις επινοήσει 3 διαφορετικούς τρόπους να το "καμουφλάρεις" προκειμένου να φαγωθεί!

Ένα παιδί οξύνει την όραση και το ένστικτό σου σε σημείο να μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και εν ριπή οφθαλμού (στην κυριολεξία) να έχεις εντοπίσει κάθε σημείο κινδύνου και σε κλάσματα του δευτερολέπτου να έχεις ήδη σκεφτεί τι πρέπει να κάνεις για να το αποφύγεις...

Όχι, δε θεωρώ τον εαυτό μου μόνο μαμά. 'Η μάλλον δεν είμαι μόνο μαμά. Είμαι γιατρός, σεφ, παραμυθάς, εγγαστρίμυθος. Είμαι υπερήρωας, ταχυδακτυλουργός και μάγος.

Είμαι όλα όσα χρειάζονται τα παιδιά μου και θα γίνει όλα όσα θα χρειαστούν στο μέλλον!

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Εγώ...

Αρκετές μανούλες με έχουν ρωτήσει που έχω βρει τη φωτογραφία που εμφανίζεται στο προφίλ μου...

Συγγνώμη μανούλα που θα σε στεναχωρήσω, αλλά δεν τη βρήκα σε καμμία φωτοτράπεζα, ούτε τυχαία στο διαδίκτυο...

Είναι ο γιος μου, Ραφαήλ. Είναι (στη φωτογραφία) ούτε 24 ωρών και είναι ξαπλωμένος στο κρεββάτι μου, στο μαιευτήριο...

Σας ευχαριστώ πολύ πολύ που με ρωτήσατε! Την αγαπώ πολύ αυτή τη φωτογραφία και χαίρομαι ειλικρινά που σας αρέσει!

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Κλαίνε οι πάπιες?...!

Αν και θα έπρεπε να σου θυμώσω, που τόσες μέρες δε μου έχεις χαρίσει ούτε ένα φωνήεν, θα σταθώ στο ύψος μου (η κουμπάρα μου η Κέλλη, θα έλεγε "φιλενάδα, πιάσε στρατόσφαιρα!") και θα σου γράψω και πάλι!

Έτσι για να μάθεις! Μια δε μου μιλάς εσύ? 10 εγώ θα σου γράφω!!!

Το πρωί σου είπα πως θα σε κάνω να χαμογελάσεις και ήμουν πραγματικά έτοιμη να ανταποκριθώ σε αυτήν ακριβώς την υπόσχεση, με μια ανάρτηση με τίτλο "Όλα αυτά που δε θα πω"...

... δυστυχώς αγαπίτσα μου, θα σε απογοητεύσω, καθώς όπως λέει και ο λαός μας "Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός σκάει στα γέλια" (τώρα αν δεν το λέμε ακριβώς έτσι, κάνε τα στραβά μάτια, γιατί είναι πολύ αργά για να το ψάξω)...

Έχοντας μόλις σερβίρει στη Μαρτίνα το βραδυνό της, κάνουμε πρόβες για το ποίημα που θα πει τα Χριστούγεννα στη γιορτή του παιδικού σταθμού. Ο Ραφαήλ, κάθεται στο χαλί της κουζίνας και με μεγάλη υπομονή και μαεστρία, προσπαθεί να διαλύσει ένα αυτοκινητάκι..

Η "πρόβα" τελείωνει και σηκώνομαι από το τραπέζι (η Μαρτίνα κάθεται και τρώει) για να αδειάσω το πλυντήριο πιάτων από τον μεσημεριανό χαμό και να το γεμίσω ξανά, αυτή τη φορά με τα του βραδυνού (ένα μοσχαράκι με κρέμα γάλακτος και μανιτάρια, άλλο πράγμα!).

Η κουβέντα συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω από την ημέρα της γιορτής... Αν θα έρθουν οι γιαγιάδες και η νονά, ποιός θα της φτιάξει το φόρεμά της (προβλέπω πως το λευκό σεντόνι της γιαγιάς θα κάνει θραύση!), πώς θα στηρίξουμε το φωτοστέφανο (που κάθε άλλο παρά μας αντιπροσωπεύει τον τελευταίο καιρό), να πούμε στη δασκάλα να τη βάλει μπροστά μπροστά στη σκηνή (ναι, ναι! αυτή η θεατρική παράσταση είναι σε σκηνοθεσία της πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτιδος (!) Μαρτίνας, όπου πρωταγωνιστής είναι το αγγελάκι/Μαρτίνα και όχι η Παναγία!!), να πάρω πολλές φωτογραφίες... και ξαφνικά και χωρίς καμμία απολύτως προειδοποίηση:

¨Μαμά, κλαίνει οι πάπιες;"

σιωπή....

"Ε μαμά! Σε ρώτησα κάτι! Κλαίνει οι πάπιες;"
"Δεν ξέρω βρε Νουνούκα, αν κλαίνε οι πάπιες...που να ξέρω! Που σου ήρθε αυτό;"
"Γιατί η Κική που θα κάνει τον πρώτο άγγελο, δεν τον τρώει τον αρακά..."

...σιωπή..ενώ προσπαθώ να καταλάβω που και πως ακριβώς συνδέονται τα δυο αυτά

"Τι σχέση έχει παιδί μου η Κική με τον αρακά και το αν κλαίνε οι πάπιες;;;" (έχω αρχίσει και χαμογελάω)
"εγώ δεν είπα ότι έχουν σχέση"
"Τότε γιατί μου λες για την Κική, όταν σε ρωτάω το που σου ήρθε αν κλαίνε οι πάπιες;"
"Γιατί δε μου απάντησες για τις πάπιες"
"Σου απάντησα. Σου είπα πως δεν ξέρω".
"Αυτό δεν είναι απάντηση"
"Τι θα έπρεπε να σου πω, δηλαδή;" (έχω αρχίσει και γελάω)
"Να μου πεις αν κλαίνε οι πάπιες ή όχι!"
(έχω αρχίσει και ξεκαρδίζομαι) "Μα δεν ξέρω αγάπη μου, αν κλαίνε οι πάπιες. Να σου πω ψέμματα;"
"Να μου πεις αν κλαίνε οι πάπιες!"

Σημείωσε πως καθ' όλη τη διάρκεια της αυτής συζήτησης, η Μαρτίνα τρώει το φαγητό της σα να μη συμβαίνει τίποτα, ο Ραφαήλ έχει καταφέρει να σπάσει το αυτοκινητάκι και τώρα τραβάει την πυτζάμα της Μαρτίνας φωνάζοντας "μαμ! μαμ! μαμ!" κι εγώ κατουρημένη στα γέλια προσπαθώ να δώσω μια σωστή απάντηση.

"Να πάρουμε τον μπαμπά να ρωτήσουμε" της λεω
"Όχι. Εσένα ρώτησα! Που κάνει τα τσίσα της;"
"Η πάπια;!;;;!!"
"Ναι! Τα κάνει εκεί που κολυμπάει ή βγαίνει άκρη άκρη, εκεί που περπατούσε όταν πήγαμε στο ζωολογικό πάρκο;" (αττικό πάρκο)

... από τα γέλια δε μπορώ ούτε να της απαντήσω, ούτε δουλειά να κάνω! Μόνο γελάω τόσο δυνατά, που ο Ραφαήλ έχει μείνει με το ένα χέρι να τραβάει την πυτζάμα της Μαρτίνας και να με κοιτάει μην ξέροντας αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει με τις υστερικές φωνές της μαμάς...

'Οπως κατάλαβες, το παιδί μου απάντηση δεν πήρε! Αν όμως εσύ ξέρεις τις καθημερινές συνήθειες ή/και τις συναισθηματικές ανάγκες μιας πάπιας, σφύριξέ το και σε μας βρε φιλενάδα!!

Άντε γλυκιές καληνύχτες! Θα τα πούμε αύριο (λίγο αργά, γιατί θα είμαι τετ α τετ με τα παιδιά, χωρίς βοήθεια μανούλας)!

'Ονειρα γλυκά και απονήρευτα!

σ.

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Ο ταύρος που έπαιζε πίπιζα

5 φρυγανιές με μαρμελάδα από πορτοκάλια Σεβίλης οι οποίες δε φτάνουν ποτέ στο στόμα του πεινασμένου μας ταυρομάχου, ένα κρυστάλλινο σπουργίτι  που παίρνει σάρκα και οστά, μια ναζιάρα αγελάδα με απίστευτο μπρίο και... ένας ταύρος που έπαιζε πίπιζα!

Μια θεατρική παράσταση που σε ευχαριστεί τόσο όσο και το 4 ετών αγοράκι που κάθεται δίπλα σου, πετώντας άθελά του ποπκόρν καθώς στριφογυρνάει στο κάθισμά του και φωνάζει εκστασιασμένο στον πρωταγωνιστή το ποιός του έφαγε τη φρυγανιά!

Η (μάλλον δυσνόητη για τα παιδιά) πλοκή, σώζεται χάρη στην "άχαρη" χάρη ενός χαζούλη υπηρέτη και τα ροδοκόκκινα μάγουλα του τροφαντού δημάρχου!

Στο διάλλειμα, τα τσιπς, οι σοκολάτες και οι καραμέλες φαγώθηκαν εν ριπή οφθαλμού από την Μαρτίνα, με κάποια έκπληξη της ομολογουμένως, αφού η μαμά είναι συνήθως αυστηρή για το πόσα σκατολοϊδια μπορεί να φαγωθούν εντός της ημέρας!

Κάπως έτσι πέρασε η δική μας μέρα. Με θέατρο και ατέλειωτες διηγήσεις στους παπούδες για όλα αυτά που σήμερα, για πρώτη φορά είδαμε!

Ελπίζω κι εσύ να είχες μια εξίσου γεμάτη και όμορφη μέρα. Γεμάτη από το/τα παιδί/παιδιά σου και τη σκέψη στην καρδιά και το μυαλό πως είναι υπέροχο να είσαι μανούλα!

Καληνύχτα λοιπόν! Καλή ξεκούραση και ονειρα γλυκά!

Αύριο ξημερώνει μια ακόμα υπέροχη μέρα!

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Υδροκεφαλία σε παιδιά

Αν έχεις διαβάσει το "μίνι μαμαδοβιογραφικό μου" κάτω δεξιά στην αρχική σελίδα, θα έχεις διαβάσει πως ένας από τους βασικούς λόγους δημιουργίας αυτού του blog, είναι για να μπορέσω να βοηθήσω όσο και όπως μπορώ, γονείς που είτε έχουν χειρουργήσει το παιδί τους για υδροκεφαλία, είτε έχουν μόλις λάβει τη διάγνωση και δεν ξέρουν πως και που πρέπει να κινηθούν.

Δυστυχώς (ή ευτυχώς τώρα πια...δεν είμαι και πολύ σίγουρη) έχω βρεθεί στη θέση σου. Σε ηλικία 2 1/2 μηνών, ο γιος μου διεγνώστηκε με τελευταίου βαθμού υδροκεφαλία. Σε ηλικία 3 1/2 μηνών έγινε επέμβαση κοιλιοστομίας..

Σήμερα, όποτε νοιώθω ότι πνίγομαι, όταν νοιώθω πως όλα τα κακά του κόσμου έχουν έρθει να με βρουν, τον παίρνω αγκαλιά, χαϊδεύω το σημείο στο κεφάλι του που έγινε η τομή και μεμιας όλα σβήνουν.

Γιατί, πίστεψέ με, όσο τρομερά και αν είναι αυτά που βιώνεις τώρα, θα σβήσουν. Θα απαλύνουν... και αυτό που θα μείνει, δε θα είναι παρα μια ανάμνηση...

Αυτό σου το υπόσχομαι!

Μια πρώτη γνωριμία

Οπως, μάλλον, θα έχεις καταλάβει από το στήσιμο αυτής της σελίδας, είμαι λίγο άσχετη με τον σωστό τρόπο στησίματος...

Που θα παει, θα μάθω! Και ελπίζω πως σε λίγο καιρό θα γίνει ένας χώρος, χμμ... σαν το σαλόνι της καλύτερής μας φίλης! Οικείο, ζεστό, φιλικό, μέσα από το οποίο δε θα θέλεις να φύγεις!

Φιλάκια,

Σ.

Σήμερα, ανήμερα των γεννεθλίων μου, έλαβα 2 πολύ συγκινητικά μηνύματα από το blog που έχω δημιουργήσει για τον Ραφαέλο μου... Μεγαλύτερο ...