Η ύλη των ονείρων

Η Αναϊς Νιν (Γαλλίδα συγγραφέας) έχει γράψει: "The dream was always running ahead of me. To catch up, to live for a moment in unison with it, that was the miracle". Σε ελεύθερη (προσπάθεια) μετάφραση(ς), "το να φτάσω το όνειρό μου, να ζήσω τη στιγμή που συναντήθηκα με αυτό, αυτό ήταν το θαύμα".

Ένα ή μάλλον δυο θαύματα, που με έχουν γεμίσει με την επιθυμία να ονειρεύομαι συνέχεια! Να νοιώθω στον ουρανίσκο της ύπαρξής μου, αυτή την υπέροχη γεύση της ύλης των ονείρων, που σε γεμίζει ζωή και θέληση και επιμονή και...

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ονειρευόμουν να κάνω παιδιά!..Πριν από τέσσερα χρόνια οι γιατροί είπαν πως δεν θα τα καταφέρω δίχως εξωσωματική...Έκανα την πρώτη προσπάθεια, δε μπορούσα όμως να ονειρευτώ τον καρπό της..Απέτυχε...'Εκανα εγχείρηση. Πάλι ήταν αδύνατον να ονειρευτώ...Και προσπάθησα ξανά..Και από την αρχή της προσπάθειας, ονειρευόμουν την κόρη μου! Συνειδητά, με όλη μου την υπόσταση. Της μιλούσα κάθε βράδυ. Την ονειρεύτηκα να παίζει με τη γιαγιά της στο πάρκο...

Έμεινα έγκυος σε δίδυμα...Τη δεύτερη καρδούλα, δεν την ακούσαμε παρα μονάχα δυο φορές..."έφυγε" και έμεινε η κόρη μου. Έτσι όπως την είχα δει όταν με επισκέφθηκε στο όνειρό μου!

Και η καρδιά μου σφιγγόταν όταν σκεφτόμουν πως θα μεγαλώσει μόνη της, δίχως την παρέα ενός αδερφού ή μιας αδερφής. Και ήθελα τόσο να ονειρευτώ πως η κοιλίτσα μου θα φούσκωνε και πάλι.  Εκλεινα τα μάτια και έλεγα "θέλω να σε δω απόψε. είσαι ψυχή που ακόμα δεν έχεις βρει τη μαμά σου... άσε με να γίνω εγώ η μαμά σου...", το έλεγα από μέσα μου, ψυθιριστά, όπως ψυθρίζεις το πρώτο "σ' αγαπώ"... Χωρίς ενέσεις και ορμόνες, χωρίς πρωτόκολλα και αμέτρητα υπερηχογραφήματα, με την επιθυμία του ίδιου ονείρου κάθε βράδυ για μήνες, ήρθε ο γιος μου!

Λίγο, ελάχιστο, χρόνο μετά, ένα απαίσιο όνειρο... ένα όνειρο από αυτά που γεμίζουν την παλέτα του είναι σου με γεύση πικρή, σαν το φάρμακο που έπινες μικρή. Ένα όνειρο από αυτά που αδυνατούν να διαλυθούν στο φως της ημέρας και σε ακολουθούν λες και είναι σκια κολλημένη στα πόδια σου...

Το κεφαλάκι του γιου μου, γέμιζε υγρό, πολύ υγρό...και τον πόναγε και τον έκανε να κλαίει και να μη βρίσκει ανακούφιση πουθενά...και το κεφαλάκι του μεγάλωνε τόσο πιο πολύ από την ηλικία του...την ιδια ώρα που ένοιωθα ότι το δικό μου είχε συρρικνωθεί στο μέγεθος ενός τόσου δα αρακά και αδυνατούσα να χωρέσω εκει μέσα όλον αυτόν τον πόνο...

Και δεν ονειρεύτηκα. Δεν ήθελα να ονειρευτώ. Δε μπορούσα. 'Ηταν αδύνατον, ήταν πέρα από μένα, ήταν...Μα στάσου! Δε μπορεί να σταματήσεις να ονειρεύεσαι...

Το βράδυ πριν την επέμβασή του, τον κράτησα επάνω μου όλη τη νύχτα. Του μιλούσα, ψιθυριστά λόγια αγάπης, του σιγοτραγούδησα, τον παρακαλούσα...και μαζί, αγκαλιά μας πήρε ο ύπνος στην πολυθρόνα. Αναζήτησα όνειρα όμορφα, ήρεμα, ζεστά σαν κι αυτά που τον έφεραν σε μένα!

Κάθε πρωί που ξυπνάει και τον σηκώνω από την κούνια του, με σφίγγει και με γεμίζει σάλια καθώς ρουφάει το μάγουλό μου. Κάθε πρωί μου χαρίζει ένα από τα αγαπημένα όνειρά μου!

Είχα ή κάνω ποτέ άλλα όνειρα? Φυσικά!

Ο χρόνος όμως γνωρίζει καλύτερα με ποιά θα πρέπει να "συναντηθώ"!


Υ.Γ. Σαν και σήμερα πριν από έναν χρόνο λάβαμε τη διάγνωση υδροκεφαλίας του 3 μηνών, τότε, Ραφαήλ. Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στα παιδιά μου, Μαρία Μαρτίνα και Ραφαήλ, με την ελπίδα να μάθουν και να μην ξεχάσουν ποτέ ότι ήταν, είναι και θα παραμείνουν για πάντα τα θαύματα της ζωής μου! Τα πιο γλυκά και αγαπημένα μου όνειρα!