Αν και θα έπρεπε να σου θυμώσω, που τόσες μέρες δε μου έχεις χαρίσει ούτε ένα φωνήεν, θα σταθώ στο ύψος μου (η κουμπάρα μου η Κέλλη, θα έλεγε "φιλενάδα, πιάσε στρατόσφαιρα!") και θα σου γράψω και πάλι!
Έτσι για να μάθεις! Μια δε μου μιλάς εσύ? 10 εγώ θα σου γράφω!!!
Το πρωί σου είπα πως θα σε κάνω να χαμογελάσεις και ήμουν πραγματικά έτοιμη να ανταποκριθώ σε αυτήν ακριβώς την υπόσχεση, με μια ανάρτηση με τίτλο "Όλα αυτά που δε θα πω"...
... δυστυχώς αγαπίτσα μου, θα σε απογοητεύσω, καθώς όπως λέει και ο λαός μας "Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός σκάει στα γέλια" (τώρα αν δεν το λέμε ακριβώς έτσι, κάνε τα στραβά μάτια, γιατί είναι πολύ αργά για να το ψάξω)...
Έχοντας μόλις σερβίρει στη Μαρτίνα το βραδυνό της, κάνουμε πρόβες για το ποίημα που θα πει τα Χριστούγεννα στη γιορτή του παιδικού σταθμού. Ο Ραφαήλ, κάθεται στο χαλί της κουζίνας και με μεγάλη υπομονή και μαεστρία, προσπαθεί να διαλύσει ένα αυτοκινητάκι..
Η "πρόβα" τελείωνει και σηκώνομαι από το τραπέζι (η Μαρτίνα κάθεται και τρώει) για να αδειάσω το πλυντήριο πιάτων από τον μεσημεριανό χαμό και να το γεμίσω ξανά, αυτή τη φορά με τα του βραδυνού (ένα μοσχαράκι με κρέμα γάλακτος και μανιτάρια, άλλο πράγμα!).
Η κουβέντα συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω από την ημέρα της γιορτής... Αν θα έρθουν οι γιαγιάδες και η νονά, ποιός θα της φτιάξει το φόρεμά της (προβλέπω πως το λευκό σεντόνι της γιαγιάς θα κάνει θραύση!), πώς θα στηρίξουμε το φωτοστέφανο (που κάθε άλλο παρά μας αντιπροσωπεύει τον τελευταίο καιρό), να πούμε στη δασκάλα να τη βάλει μπροστά μπροστά στη σκηνή (ναι, ναι! αυτή η θεατρική παράσταση είναι σε σκηνοθεσία της πρωτοεμφανιζόμενης σκηνοθέτιδος (!) Μαρτίνας, όπου πρωταγωνιστής είναι το αγγελάκι/Μαρτίνα και όχι η Παναγία!!), να πάρω πολλές φωτογραφίες... και ξαφνικά και χωρίς καμμία απολύτως προειδοποίηση:
¨Μαμά, κλαίνει οι πάπιες;"
σιωπή....
"Ε μαμά! Σε ρώτησα κάτι! Κλαίνει οι πάπιες;"
"Δεν ξέρω βρε Νουνούκα, αν κλαίνε οι πάπιες...που να ξέρω! Που σου ήρθε αυτό;"
"Γιατί η Κική που θα κάνει τον πρώτο άγγελο, δεν τον τρώει τον αρακά..."
...σιωπή..ενώ προσπαθώ να καταλάβω που και πως ακριβώς συνδέονται τα δυο αυτά
"Τι σχέση έχει παιδί μου η Κική με τον αρακά και το αν κλαίνε οι πάπιες;;;" (έχω αρχίσει και χαμογελάω)
"εγώ δεν είπα ότι έχουν σχέση"
"Τότε γιατί μου λες για την Κική, όταν σε ρωτάω το που σου ήρθε αν κλαίνε οι πάπιες;"
"Γιατί δε μου απάντησες για τις πάπιες"
"Σου απάντησα. Σου είπα πως δεν ξέρω".
"Αυτό δεν είναι απάντηση"
"Τι θα έπρεπε να σου πω, δηλαδή;" (έχω αρχίσει και γελάω)
"Να μου πεις αν κλαίνε οι πάπιες ή όχι!"
(έχω αρχίσει και ξεκαρδίζομαι) "Μα δεν ξέρω αγάπη μου, αν κλαίνε οι πάπιες. Να σου πω ψέμματα;"
"Να μου πεις αν κλαίνε οι πάπιες!"
Σημείωσε πως καθ' όλη τη διάρκεια της αυτής συζήτησης, η Μαρτίνα τρώει το φαγητό της σα να μη συμβαίνει τίποτα, ο Ραφαήλ έχει καταφέρει να σπάσει το αυτοκινητάκι και τώρα τραβάει την πυτζάμα της Μαρτίνας φωνάζοντας "μαμ! μαμ! μαμ!" κι εγώ κατουρημένη στα γέλια προσπαθώ να δώσω μια σωστή απάντηση.
"Να πάρουμε τον μπαμπά να ρωτήσουμε" της λεω
"Όχι. Εσένα ρώτησα! Που κάνει τα τσίσα της;"
"Η πάπια;!;;;!!"
"Ναι! Τα κάνει εκεί που κολυμπάει ή βγαίνει άκρη άκρη, εκεί που περπατούσε όταν πήγαμε στο ζωολογικό πάρκο;" (αττικό πάρκο)
... από τα γέλια δε μπορώ ούτε να της απαντήσω, ούτε δουλειά να κάνω! Μόνο γελάω τόσο δυνατά, που ο Ραφαήλ έχει μείνει με το ένα χέρι να τραβάει την πυτζάμα της Μαρτίνας και να με κοιτάει μην ξέροντας αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει με τις υστερικές φωνές της μαμάς...
'Οπως κατάλαβες, το παιδί μου απάντηση δεν πήρε! Αν όμως εσύ ξέρεις τις καθημερινές συνήθειες ή/και τις συναισθηματικές ανάγκες μιας πάπιας, σφύριξέ το και σε μας βρε φιλενάδα!!
Άντε γλυκιές καληνύχτες! Θα τα πούμε αύριο (λίγο αργά, γιατί θα είμαι τετ α τετ με τα παιδιά, χωρίς βοήθεια μανούλας)!
'Ονειρα γλυκά και απονήρευτα!
σ.
