Η ιστορία του Ραφαήλ, ξεκινά στις 17 Ιανουαρίου 2009, όπου ένα τεστ εγκυμοσύνης βγήκε θετικό...Μεγάλη έκπληξη, αφού ο πρωτότοκή μου ήταν με εξωσωματική και οι γιατροί είχαν αποκλείσει να μείνω έγκυος φυσιολογικά...
Και η ίδια δεν το πίστευα! 'Ηθελα τόσο μα τόσο πολύ ένα ακόμα παιδί και μετρούσα τον καιρό που θα μπορούσα να ξανακάνω εμβρυομεταφορά, με κάποια από τα δίδυμα της Μαρτίνας (βλαστοκύστες) από την τελευταία εξωσωματική. Και τώρα ο Θεός, μου χάριζε μια φυσιολογική σύλληψη!
Το πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης μου, ήταν δύσκολο. Κάθε εβδομάδα έπρεπε να πηγαίνω για υπέρηχους, καθώς η χοριακή τη μια μέρα ήταν στα ύψη και την επομένη, βυθιζόταν κατακόρυφα. Για τρεις μήνες δεν ήξερα, αν θα κατάφερνα να κρατήσω το παιδί, ή αν ο επόμενος υπέρηχος θα έδειχνε οτι η κύηση τερματίστηκε...
Μπαίνοντας στον τέταρτο μήνα κύησης, ο γιατρός με διαβεβαίωσε ότι όλα, πια, πήγαιναν καλά και θα κρατούσα το μωρό! Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Άρχισα να μιλάω στη Μαρτίνα για το αδερφάκι που σύντομα θα ερχόταν και έτσι δε θα ήταν πια μόνη. Άρχισα να σκέφτομαι τα δυο τους να παίζουν και να μεγαλώνουν μαζί. Έκανα όνειρα για ένα σπίτι γεμάτο από παιδικές φωνές και παιχνίδια. Τα φανταζόμουν να μεγαλώνουν πολύ και ένοιωθα ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο.
Μέχρι ένα μεσημέρι, που ενώ έτρωγα με μια φίλη στο σπίτι μου, ένοιωσα φριχτούς πόνους. Η πρώτη αποκόλληση. Ultrogestan και 3 εβδομάδες στο κρεββάτι. Στους 5 μήνες έπαθα δεύτερη αποκόλληση. Ξανά τα ίδια. Μέχρι τον 8 μήνα, έπαθα 3 αποκολλήσεις και είχα συχνά αιμορραγίες. Παρ' όλα αυτά όλες οι εξετάσεις κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, ήταν πολύ καλές. Κανένα σημάδι, καμμία υποψία ότι κάτι μπορεί να μην ήταν όπως έπρεπε να είναι.
Μοναδικό ίσως ίχνος, οιωνός ότι τελικά τα πράγματα να μην είναι και τόσο καλά, ήταν οι 3 τελευταίοι υπέρηχοι, όπου ο γυναικολόγος μου έλεγε "Ρε συ Στέλλα, μεγάλο κεφάλι έχει ο γιος σου...όλα καλά!". Αυτό και το γεγονός ότι ο Ραφαήλ δεν εμπεδώθηκε ποτέ! Από την 36η εβδομάδα, ο Ραφαήλ ήταν μια με το κεφάλι κάτω και
Το Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009, ξύπνησα στις 5 το πρωί με ζαλάδες, τάση για εμετό και έναν πόνο στην κοιλιά, όμοιο του οποίου δεν είχα ξανανοιώσει! Πηγαίνοντας στο μαιευτήριο (αφου φυσικά, είχα επικοινωνήσει με τη μαία μου), με ενημέρωσαν ότι όλα πήγαιναν καλά και δε θα γεννούσα ακόμα. Επιστρέψαμε σπίτι. Χώθηκα στο κρεββάτι, λουσμένη στον ιδρώτα, πονώντας φριχτά...κάτι δεν πήγαινε καλά. Στις 11 το πρωί, μου τηλεφωνεί ο γυναικολόγος μου και ακούγοντας με είπε "έλα να γεννήσεις. Δεν έχει νόημα να πονάς έτσι".
Φτάντοντας στο νοσοκομείο (εκεί όπου 5 ώρες πριν με διαβεβαίωσαν ότι ΔΕ θα γεννήσω), είχα συσπάσεις κάθε 2 λεπτά. Ένοιωθα εξαντλημένη. Ο Ραφαήλ με το κεφάλι κάτω, μεν, δεν είχε όμως εμπεδωθεί. Ήθελα να περιμένω, να γεννήσω φυσιολογικά (η Μαρτίνα είχε γεννηθεί με καισαρική, λόγω ολικής αποκόλλησης την τελευταία στιγμή), ο γιατρός μου όμως επέμενε να γεννήσω τώρα. Φαίνεται ότι ο φύλακας άγγελος του Ραφαήλ, στεκόταν δίπλα του από τότε...
Στις 17:15, μετά από μια καταπληκτική εμπειρία γέννας (αφού η μαία μου τράβηξε το "κουρτινάκι" που σου βάζουν την ώρα που είσαι ξαπλωμένη στο χειρουργικό τραπέζι ) είδα να βγαίνει από μέσα μου, ένα μικρό, κατακόκκινο πλασματάκι! Ο γιος μου!
Δεν έκλαψε αμέσως (ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε), σημείωσε όμως 10/10 στην κλίμακα Agpar. Τον θήλασα αμέσως, τον είχα συνέχεια δίπλα μου (είχα ζητήσει, όπως και στην κόρη μου αποκλειστικό θηλασμό) και ανυπομονούσα να τον πάρω σπίτι για να ξεκινήσουμε την (καινούργια μας) ζωή.
Δεν ήξερα ότι θα ξεκινήσουμε, πραγματικά, μια "καινούργια" ζωή. Όχι όμως αυτή της ειδυλλιακής οικογενειακής χαράς, που υποδέχεται ένα μωρό στο σπίτι.
Από τη δεύτερη εβδομάδα στο σπίτι, ο Ραφαήλ, δεν ησύχαζε ποτέ! Εκλαιγε με ένα κλάμα, που σου τρυπούσε την καρδιά. Κοιτώντας πίσω, στις ημέρες εκείνες, ο Ραφαήλ αλυχτούσε, όπως ένα δεμένο σκυλί που νοιώθει τον επερχόμενο σεισμό...Δεν κοιμόταν ποτέ στην κούνια του (ξαπλωμένος) και φαινόταν να μπορεί να βρει ησυχία, μόνο αν τον κρατούσες. Όταν το κεφάλι του δεν ακουμπούσε πουθενά, ή όταν καθόταν στο ρηλάξ, δεν έκλαιγε και ήταν χαρούμενος.
Λίγο πριν σαραντίσει θυμάμαι που καθώς τον θήλαζα, χαϊδεψα το κεφάλι του. Ανατρίχιασα, καθώς ένοιωσα μαλακό σχεδόν όλο το πάνω μερος του κεφαλιού του. "Βρε μαμά, μεγάλη πηγή έχει ο Φίλιππος" (τότε, είχαμε αποφασίσει ότι θα τον ονομάζαμε Φίλιππο Ραφαήλ). Ερχόμενος ο (τότε) παιδίατρός του, να τον εξετάσει, όπως όλα τα νεογέννητα, μας διαβεβαίωσε ότι δεν υπήρχε κάνενας λόγος ανησυχίας και ίσως λόγω καταγωγής (ο παππούς του, πατέρας μου, ήταν μαύρος κι εγώ η ίδια είμαι μυγάς), η πηγή του να είναι λίγο μεγαλύτερη. (Ξαναλέω, σχεδόν ΟΛΟ το πάνω μέρος του κεφαλιού του ήταν μαλακό).
Ησυχάσαμε και γελώντας είπαμε, η μητέρα μου κι εγώ, ότι έχουμε ένα γκρινιάρικο μωρό, ένα ζόρικο αντράκι. 2 μηνών ο Ραφαήλ κόλλησε ίωση από την αδερφή του και έκανε για πρώτη φορά 39 πυρετό. Το πρώτο μας εμβόλιο καθυστέρησε και ο παιδιάτρος μας διαβεβαίωσε (για μια ακόμη φορά) ότι όλα είναι καλά και απλά θα καθυστερήσουμε να κάνουμε το εμβόλιο.
2 1/2 μηνών ο Ραφαήλ κάνει το πρώτο του εμβόλιο και ο έλεγχος του παιδιάτρου (βάρος, ύψος, περίμετρος κεφαλής (!) είναι φυσιολογικά. ( Η αδερφή μου εξακολουθεί να τον λέει "κεφάλα" και ο γιατρός εξακολουθεί να μας καθησυχάζει ότι κανένα πρόβλημα δεν έχει με το κεφάλι του).
3 μηνών, ο Ραφαήλ πηγαίνει για τον μηνιαίο έλεγχο που γίνεται στα βρέφη. Ύψος, βάρος, κανονικά!
Περίμετρος κεφαλής...Ο γιατρός τον μετρούσε και τον ξαναμετρούσε...
"Μην ανησυχείς (!) κάνε όμως έναν υπέρηχο κεφαλής...
"Γιατί;;;"
"Έλα, μην κάνεις έτσι! Ισως έχει υδροκεφαλία. Θα βάλουμε μια βαλβίδα κι όλα καλά..."
"Dr. .... τι εννοείται υδροκεφαλία ;;; Τι συμβαίνει; Τι βλέπετε; Ποιά βαλβίδα;...." ένοιωσα τα πόδια μου να λυγίζουν και την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά, που νόμιζα ότι θα πάθω έμφραγμα! Δεν καταλάβαινε τι μου έλεγε, γιατί μου το έλεγε, τι εννούσε...Εγώ έφυγα από το μαιευτήριο με ένα υγιές αγοράκι, 3μιση κιλών! Πότε; Πως;
"Ο μικρός έχει περίμετρο κεφαλής 8 μηνών παιδιού", συνεχίζει ο γιατρός. "Το πιθανότερο είναι ότι δεν είναι τίποτα...μην πας αύριο κιόλας, αλλά ας το δούμε για να το αποκλείσουμε 100%"...
'Ηταν Τετάρτη βράδυ. Φύγαμε με τον άντρα μου από τον παιδιάτρο, μουδιασμένοι, χαμένοι, σε έναν πανικό που δύσκολα περιγράφεται με λόγια. Προσπαθούσε να με καθησυχάσει λέγοντας "έλα βρε Στελλάκι, θα δεις που τίποτα δε θα είναι! όπως με τις αποκολλήσεις. όλο έλεγες το χάνω το παιδί και όλα καλά πήγαν στο τέλος"...
Ήξερα όμως ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Ενοιωθα ότι όλα ήταν πολύ πολύ διαφορετικά...
Παρασκευή, βράδυ κανονίζει ο γυναικολόγος μου έκτακτο ραντεβού για υπέρηχο, στην παιδιατρική κλινική του νοσοκομείου όπου δούλευε (δουλεύει ακόμα). Η ώρα του ραντεβού, κανονίστηκε για τις δέκα η ώρα το βράδυ....ώρα που συνήθως θήλαζα το Ραφαήλ...
Περιμένοντας στο θάλαμο αναμονής για να κάνουμε τον υπέρηχο, ο Ραφαήλ είχε μια ηρεμία που δεν είχει ξαναδείξει μέχρι τότε. Δε θέλω να φανώ ρομαντική (ή ακόμα και τρελλή!) λέγοντας κάτι τέτοιο, ήταν όμως σα να ένοιωθε γαλήνη, γιατί πια θα καταλαβαίναμε γιατί πονάει τόσο...
Δεν πρόλαβα να τελειώσω το ταϊσμα του, καθώς μας φώναξαν στο γραφείο του υπέρηχου....
"Είχατε κάποια αποκόλληση ή αιμορραγία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σας;" με ρωτάει η ακτινολόγος, λίγα λεπτά αφού έχει ξεκινήσει την εξέταση
"Ναι" απαντάω κοφτά...
"Κανένα άλλο πρόβλημα; Με εσάς ή το μωρό, ενόσο είσασταν έγκυος;"
"Γιατρέ, τι βλέπετε, τι συμβαίνει;"
"Νομίζω οτι θα ήταν καλύτερα να καθίσετε...."
"Δε θέλω να καθίσω! Τι συμβαίνει με το γιο μου;" νομίζω ότι είχα χάσει τον έλεγχο και φώναζα, καθώς η γιατρός/ακτινολόγος, ζήτησε από τον άντρα μου να κλείσει την πόρτα και μου έδειξε μια καρέκλα για να καθίσω...
"Σας παρακαλώ, καθίστε" είπε και νομίζω ότι διέκρινα έναν κάποιο φόβο και στο δικό της βλέμμα....
Στάθηκα όρθια να την κοιτάζω... το στήθος μου, που δεν είχε προλάβει να αδειάσει, πέτρωσε δίνοντας μου δυνατές σουβλιές στις θηλές και τις μασχάλες μου...τα μάτια μου άρχισαν να κλαίνε...
"Σας παρακαλώ, πείτε μου τι βλέπετε...είναι καλά;"
".....πρό τελευταίο στάδιο υδροκεφαλίας, χειρουργείο...παιδονευρολόγος..." είναι αυτά που θυμάμαι...Είπε κάτι άλλο; Δεν ξέρω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου